Ćwierć wieku po zakończeniu poprzedniej wojny, w Górskim Karabachu rozgorzała nowa. A jej przebieg oraz zakończenie wskazują, w którym kierunku zmierzają przyszłe konflikty zbrojne.

W najmłodszym kraju świata arabskiego od dekady trwa wojna, z powodu której 80 proc. populacji potrzebuje jakiejś formy pomocy humanitarnej. Bombardowania zniszczyły zakłady utylizacji odpadów oraz kanalizację, ulice toną więc w śmieciach, ludzie chorują z powodu największej epidemii cholery w historii, a w szpitalach nie ma wody i leków.

Salwador, od lat na podium najniebezpieczniejszych państw świata, po raz kolejny próbuje rozprawić się z odpowiedzialnymi za tę sytuację krwawymi gangami. Choć na czele kraju stoi nowy prezydent, to sięga po starą politykę twardej ręki – mimo, że gdy próbowano jej ostatnim razem, to w walkach ginął średnio jeden człowiek na godzinę. Przemoc na taką skalę stosuje dziś ekipa, która pierwotnie powstała tylko dlatego, że grupa nastolatków ubierała się inaczej niż ich rówieśnicy i miała inny gust muzyczny.

Na zachodzie Afryki ciągnie się najdłuższa na świecie fortyfikacja wojskowa. Maroko odgrodziło się nią od wyjątkowo skutecznej partyzantki, która walczyła o niepodległość zajętego przez arabskie królestwo terytorium Sahary Zachodniej. Dziś już tylko 1/3 jej mieszkańców to ludność rdzenna, a w leżących na pustyni obozach dla uchodźców dorasta już trzecie pokolenie coraz bardziej sfrustrowanych Saharyjczyków.

Ciągnąca się już od 2011 roku wojna domowa w Syrii kosztowała życie ponad 320 tys. osób, wygoniła z domów 7,5 mln osób i zrównała z ziemią całe miasta: tylko na Rakkę spadło 4,5 tys. bomb. Niedawna decyzja Donalda Trumpa o wycofaniu z kraju amerykańskich żołnierzy na nowo rozpętała przemoc w kontrolowanym przez Kurdów północnym regionie.