Sudan jest na półmetku pomiędzy obaleniem rządzącego trzy dekady dyktatora, a obiecanymi na przyszły rok demokratycznymi wyborami. W tym czasie władze przejściowe wprowadziły przełomowe reformy – ale na ile faktycznie zmieniają one kraj, a na ile służą tylko polepszaniu jego wizerunku?

W niedzielę Wenezuela gra mecz otwarcia na Copa América. Jej reprezentacja była długo pośmiewiskiem, do dziś nie weszła do zestawienia 10. najlepszych drużyn turnieju, choć organizująca go konfederacja ma tylko 10 członków. Ale w ostatnich latach zrobiła ogromny progres, w rankingu FIFA awansowała ze 129. miejsca na 30. Sukcesy odnosi w czasie, gdy Wenezuela przechodzi największy w swojej historii kryzys gospodarczy, którego ofiarą pada bejsbol – sport narodowy tego kraju.

Dziś wypada dokładnie 10 lat, od kiedy tysiące młodych Hiszpanów zaczęło okupować place w kilkudziesięciu miastach kraju i domagać się radykalnej zmiany systemu. Rewolucja się w końcu nie ziściła, ale na jej fali scenę polityczną wywróciły do góry nogami trzy nowe partie. Co ich losy mówią o dzisiejszej Hiszpanii?

Rząd w Paryżu płaci za przerobienie 330 mln litrów wina na żel dezynfekujący, młodzi Francuzi piją dziś trzy razy mniej tego alkoholu niż ich dziadkowie, a globalne ocieplenie powoduje, że w Bordeaux nieuchronna będzie wymiana lokalnych szczepów, które są dziś zapisane w prawie jako jedna z podstaw przyznawania certyfikatów autentyczności.

Wenezuela padła ofiarą własnego bogactwa, czyli największych złóż ropy naftowej na świecie. Z ich powodu nigdy nie rozwinęła żadnych innych gałęzi przemysłu, a większość towarów mogła taniej importować, niż produkować na miejscu. Ale załamanie się światowych cen tego surowca, zaniedbana przez lata infrastruktura, korupcja oraz obsadzanie kluczowych stanowisk na podstawie lojalności, a nie kompetencji, doprowadziło kraj do jednego z największych kryzysów humanitarnych w historii: tylko w ciągu ostatnich trzech lat, z Wenezueli wyjechał co dziesiąty obywatel. Większość została jednak w zrujnowanej ojczyźnie.