„Wilk z Wall Street” Martina Scorsese był oparty na prawdziwej historii, ale jeszcze lepsza okazuje się ta, która wydarzyła się w tle jego kręcenia. Film nigdy by nie powstał, gdyby nie pieniądze od azjatyckich inwestorów: dziś wiadomo już, że pochodzące z rozgrabionego państwowego funduszu inwestycyjnego Malezji. Złodzieje, w tym premier kraju, za ukradzione miliardy dolarów kupowali tysiące sztuk drogocennej biżuterii, wyprawiali amerykańskim celebrytom najdroższe imprezy w Las Vegas i obsypywali ich prezentami, np. podarowali znanej modelce przezroczysty fortepian.

W północnokoreańskiej kinematografii rzeczywistość często przebija fikcję. Syn dyktatora ekranizujący opery rzekomo napisane przez tatę. Aktor upodobniony do niego kilkoma operacjami plastycznymi, o którym po wcieleniu się w rolę przywódcy słuch ginie. Uznany reżyser z innego kraju porwany i torturowany przez kilka lat, żeby nakręcił ludowy odpowiednik Godzilli. To tylko kilka prawdziwych historii towarzyszących produkowaniu filmów przez Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną.

Z dużego badania zrobionego na zlecenie BBC wynika, że w całym świecie arabskim (poza regionami ogarniętymi krwawą wojną domową) wierni odchodzą od religii: w w ciągu ostatnich pięciu lat ich odsetek wzrósł z 8 do 13 proc., a wśród osób poniżej 30. roku życia już prawie co piąta nie przywiązuje wagi do wyznania.

Według danych Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, Japonki należą do najlepiej wykształconych kobiet na świecie, a aktywnych zawodowo jest dziś 65 proc. z nich, co jest krajowym rekordem. Ale w przeważającej większości zatrudniane są tylko w niepełnym wymiarze i za możliwie jak najniższe stawki. Wielka kariera jest dla nich z reguły zamknięta: kilka uniwersytetów medycznych przez lata fałszowało nawet wyniki swoich egzaminów wstępnych, żeby tylko jak najmniej kobiet zostawało lekarzami.

K-pop jest dziś najszybciej rosnącym gatunkiem muzycznym na świecie. Jego wartość przekroczyła niedawno 5 mld dolarów, koncerty na stadionach w Europie i USA wyprzedają się w ciągu kilku minut, największe gwiazdy tego nurtu zbierają amerykańskie nagrody, a ich teledyski biją rekordy wyświetleń na YouTube. I to mimo, że śpiewają w praktycznie nieznanym poza ich rodzimą Koreą Południową języku.