Co piąty młody Koreańczyk jako swoją główną postawę życiową deklaruje antyfeminizm, a kobiety bywają atakowane (również fizycznie) nawet za noszenie krótkich włosów. Skąd ta postawa, skoro kraj notuje największe nierówności płciowe z wszystkich państw rozwiniętych?

Z jednej strony samobójstwa znanych osób, z drugiej publiczna samokrytyka innych celebrytów za to, że w przeszłości dręczyli rówieśników. Korea Południowa zaczyna się mierzyć z rozpowszechnioną praktyką pastwienia się nad słabszymi, która zaczyna się jeszcze w szkole, utrwala się podczas obowiązkowej służby wojskowej i przenosi się na stosunki zawodowe.

Wbrew wizerunkowi kraju odciętego od świata, Korea Północna przez większą część swojej historii skutecznie eksportowała swoją propagandę do kilkudziesięciu państw na wszystkich kontynentach. Czy dziś jest w stanie to robić dalej dzięki internetowi, w którego wykorzystaniu zaskakująco dobrze sobie radzi?

W Seulu na proces czeka Lee Man-hee, przywódca kontrowersyjnego kościoła, odpowiedzialnego za najwyższy przyrost zachorowań na koronawirusa w Korei Południowej. Podobne grupy religijne od lat zyskują w tym kraju członków i wpływy, mimo że są zamieszane w potężne skandale, które niedawno zaprowadziły głowę państwa do więzienia. A równocześnie tylko niecała połowa obywateli deklaruje się jako wierząca – skąd więc ta niezwykła popularność?

W północnokoreańskiej kinematografii rzeczywistość często przebija fikcję. Syn dyktatora ekranizujący opery rzekomo napisane przez tatę. Aktor upodobniony do niego kilkoma operacjami plastycznymi, o którym po wcieleniu się w rolę przywódcy słuch ginie. Uznany reżyser z innego kraju porwany i torturowany przez kilka lat, żeby nakręcił ludowy odpowiednik Godzilli. To tylko kilka prawdziwych historii towarzyszących produkowaniu filmów przez Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną.