Nikaragua to jedyny kraj Ameryki Łacińskiej, który nie podejmuje żadnych działań w obliczu koronawirusa: prezydent Daniel Ortega twierdzi, że pandemia jest karą za grzech globalizacji, a jego ojczyznę ochroni Bóg. Na pewno nie zrobią tego setki lekarzy, którzy w ciągu ostatnich dwóch lat zostali zwolnieni ze szpitali za udzielanie pomocy rannym w ulicznych protestach – największych demonstracjach od rządów dyktatora, którego 40 lat wcześniej obalił sam Ortega. Dziś karykaturalnie upodabniający się do niego w każdym szczególe.

Równo 30 lat temu przywódcą Peru został nikomu wcześniej nieznany człowiek, który zamienił kraj w dyktaturę. Po jego obaleniu, każdemu kolejnemu prezydentowi stawiano zarzuty korupcyjne: dwóch czeka na procesy w aresztach, jeden ukrywa się zagranicą, a inny popełnił samobójstwo. W takich okolicznościach na czele Peru stanął zupełnie przypadkowy człowiek, który dziś jest najpopularniejsza głową państwa w całej Ameryce Łacińskiej.

Po kontrowersyjnych wyborach prezydenckich w październiku, z Boliwii musiał uciekać jej wieloletni przywódca Evo Morales, a głosowanie zostanie powtórzone w maju. Teraz z jednej strony sceny politycznej padają zarzuty o rasizm, a z drugiej o satanizm. To pokłosie uśpionych przez lata, a teraz powracających ze zdwojoną siłą podziałów etnicznych, które przypominają, że Boliwia to w zasadzie dwa państwa wciśnięte w jedno.

Choć po latach 80., gdy maleńki Hong Kong kręcił trzecią największą liczbę filmów na świecie po Stanach oraz Indiach, zostało tylko wspomnienie, to lokalne kino najlepiej uchwyca zachodzące na półwyspie zmiany i pozwala zrozumieć przyczyny toczącego się tam właśnie konfliktu. O kinematografii Hong Kongu opowiada Jagoda Murczyńska: redaktorka książki „Made in Hong Kong. Kino czasu przemian”, oraz współorganizatorka Azjatyckiego Festiwalu Filmowego Pięć Smaków.

„Wilk z Wall Street” Martina Scorsese był oparty na prawdziwej historii, ale jeszcze lepsza okazuje się ta, która wydarzyła się w tle jego kręcenia. Film nigdy by nie powstał, gdyby nie pieniądze od azjatyckich inwestorów: dziś wiadomo już, że pochodzące z rozgrabionego państwowego funduszu inwestycyjnego Malezji. Złodzieje, w tym premier kraju, za ukradzione miliardy dolarów kupowali tysiące sztuk drogocennej biżuterii, wyprawiali amerykańskim celebrytom najdroższe imprezy w Las Vegas i obsypywali ich prezentami, np. podarowali znanej modelce przezroczysty fortepian.